Στις 19.10.1998, στη Κλειστή Φυλακή Νέας Αλικαρνασσού - Ηρακλείου Κρήτης (Δ.Φ.Α.), ο κρατούμενος τότε σε αυτήν Κ1, λόγω της αντίθεσής του με τη γενόμενη μέσα στην εν λόγω Φυλακή διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, είχε πέσει θύμα άγριου ξυλοδαρμού από τους εμπλεκόμενους σε αυτήν συγκρατούμενούς του. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο Κ1 να μεταχθεί στη Δ.Φ. Νεαπόλεως, το ίδιο δε και αρκετοί από τους δράστες της σε βάρος του επίθεσης και τραυματισμού του, αλλά όχι όλοι, διότι οι περισσότεροι, 30 περίπου τον αριθμό, παρέμειναν στην ίδια Φυλακή.

 

Ο πρώτος κατηγορούμενος Χ4, ο οποίος στη Δ.Φ. Α. ήταν έγκλειστος από τον Αύγουστο 1998, εκτίοντας ποινή ισοβίου καθείρξεως για ανθρωποκτονία από πρόθεση, δεν κρίθηκε από την Διεύθυνση της Φυλακής ότι υπήρξε συμμέτοχος και αυτός του ξυλοδαρμού του Κ1 αλλά ο τελευταίος είχε αντίθετη άποψη και πίστευε ότι ο Χ4 ήταν ο υποκινητής των δραστών της σε βάρος του επίθεσης και τούτο διότι ήταν υπέρμαχος του ξυλοδαρμού του και παντού αυτός (Χ4) υποστήριζε, ότι "ο Κ1 πήρε αυτό που του άξιζε". Λίγες ημέρες μετά την μεταγωγή του Κ1 οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι της ανωτέρω Φυλακής, με βάση τις πληροφορίες που είχαν από διαφόρους κρατουμένους της Φυλακής, άρχισαν να έχουν υπόνοιες, για το ότι ο Χ4, χρησιμοποιώντας μερίδα Αλβανών, κυρίως, κρατουμένων, διακινούσε στη Φυλακή ναρκωτικά σε άλλους κρατουμένους τοξικομανείς, αλλοδαπούς κυρίως, ενώ συγχρόνως οι ίδιοι πιο πάνω σωφρονιστικοί υπάλληλοι, άρχισαν να παρατηρούν και μία συσπείρωση κρατουμένων, γύρω από το πρόσωπο του Χ4 και επίσης και μία παράξενη κινητικότητα από αυτούς, Αλβανούς κυρίως, οι οποίοι συχνά ξεσηκώνονταν και δημιουργούσαν φασαρίες.

 

Οι υπόνοιες, αυτές έγιναν πεποίθηση όλων σχεδόν των σωφρονιστικών υπαλλήλων, κατά τις παραδοχές της προσβαλλόμενης απόφασης, με βάση τα περιστατικά που εκτίθενται σε αυτή, παρά το γεγονός ότι, στις έρευνες που πραγματοποιούσαν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι στο κελί του (Χ4) δεν έβρισκαν ναρκωτικές ουσίες.

 

Η κατάσταση αυτή άρχισε να προβληματίζει και να ανησυχεί τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, οι οποίοι προέβησαν στις αναφερόμενες στην απόφαση ενέργειες, πλην όμως τις ανησυχίες τους δεν συμμεριζόταν ο Διευθυντής της Φυλακής Δ1, αλλά αντίθετα έδειχνε εύνοια προς το πρόσωπο του Χ4. Μετά από αυτά, η Ένωση των Υπαλλήλων της ανωτέρω Φυλακής, 22 ημέρες μετά το επεισόδιο σε βάρος του Κ1, απέστειλε προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης έγγραφο, στο οποίο, ζητούσαν την άμεση μεταγωγή σε άλλες Φυλακές, για λόγους ασφάλειας και τάξης, των εν αυτή κρατουμένων και μεταξύ αυτών και του πρώτου κατηγορουμένου Χ4, το οποίο απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι, το αίτημα της μεταγωγής δεν είχε υποβληθεί - ζητηθεί με τη νόμιμη διαδικασία. Μετά από αυτό, η συγκροτηθείσα ήδη από τον Χ4 ομάδα ανέλαβε την κυριαρχία της Φυλακής και συνέχισε μέσα σε αυτήν τη διακίνηση των ναρκωτικών, κατά τον αναφερόμενο στο σκεπτικό τρόπο. Μέλη της ομάδας του πρώτου κατηγορουμένου Χ4, όπως κατέθεσαν όλοι σχεδόν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, ήταν οι συμμετέχοντες στη δίκη, κατ΄ άρθρον 469 του Κ.Π.Δ., τρεις τελευταίοι κατηγορούμενοι, ήτοι: 1) Χ1, Αλβανός, ο οποίος εξέτιε μετ΄ αναίρεση ποινή κάθειρξης 20 ετών για ανθρωποκτονία με πρόθεση 2) Χ2 Αλβανός επίσης, ο οποίος εξέτιε συνολική ποινή κάθειρξης 23 ετών για ληστεία και εισαγωγή 4 κιλών ινδικής κάνναβης και 3) Χ14, επίσης Αλβανός, ο οποίος εξέτιε ποινή πολυετούς κάθειρξης για μεταφορά 8 κιλών ινδικής κάνναβης από την Αλβανία. Περαιτέρω, μέλη της ήταν οι εκκαλούντες και ήδη αποβιώσαντες 4) Χ10, 5) Φ1 καθώς και οι καταδικασθέντες πρωτόδικα, αλλά μη ασκήσαντες έφεση 6) Φ2 και 7) Φ3 καθώς επίσης και άλλοι συγκρατούμενοί τους, μη εισαχθέντες σε δίκη, και άλλα 30 περίπου άτομα, τα στοιχεία των οποίων δεν κατέστη δυνατόν να εξακριβωθούν. Όλα αυτά τα μέλη της ομάδας του ο Χ4 , κατά της παραδοχές της αποφάσεως, τα ήλεγχε, είχε μαζί τους καλές σχέσεις και είχε τη δύναμη να πειθαρχεί σε αυτά και να επηρεάζει αποφασιστικά την εγκληματική βούλησή τους. Ετέρωθεν, στην ίδια Φυλακή υπήρχαν και πολλοί άλλοι κρατούμενοι, που ήταν αντίθετοι και αντιδρούσαν στη διακίνηση των ναρκωτικών μέσα σε αυτήν, και μεταξύ αυτών ήταν και το μετέπειτα θύμα Θ1, ο οποίος, τέλη περίπου του έτους 1998, είχε εγκλειστεί στην ως άνω Φυλακή, προκειμένου να εκτίσει 11ετή ποινή κάθειρξης, για ζωοκλοπή.

 

Ειδικότερα, αυτός είχε αναφέρει στη Διεύθυνση της Φυλακής για τη διακίνηση των ναρκωτικών ουσιών και ακόμη είχε διαμαρτυρηθεί σχετικά και στον ίδιο τον Χ4. Όσον αφορά το Θ1, η απόφαση δέχεται, ότι κατά τους σωφρονιστικούς υπάλληλους καθώς και τους εξετασθέντες, ως μάρτυρες, κρατούμενους, ότι, επρόκειτο για ένα ακέραιο χαρακτήρα, για το ότι ήταν πολύ εργατικός, άτομο που δεν ενοχλούσε κανένα και ποτέ δεν δημιούργησε προβλήματα στη Φυλακή. Όμως, εξαιτίας της αντίθεσης του στη διακίνηση των ναρκωτικών από τον Χ4 ο τελευταίος άρχισε να τον αντιπαθεί, χωρίς και να του το δείχνει και παράλληλα άρχισε σιγά - σιγά την αντιπάθεια του αυτή να τη διοχετεύει στα ανωτέρω μέλη της ομάδας του, τα οποία με τη σειρά τους άρχισαν και αυτοί να τον αντιπαθούν, χωρίς και αυτοί να φανερώνουν τα εχθρικά τους προς αυτόν συναισθήματα, ενώ η αντιπάθεια αυτή του Χ4 προς τον Θ1 και κατ΄ επέκταση και των μελών της ομάδας του, επιτάθηκε αργότερα, λόγω της συμπάθειας του Χ4 προς τον Ζ1, με τον οποίο ο Θ1 δεν είχε καλές σχέσεις. Ο Θ1, ο οποίος μετά τη μεταγωγή του Κ1 πήρε τη θέση του στο συνεργείο κατασκευής των κουδουνιών, ήταν ένθερμος υποστηρικτής της επανόδου του Κ1 ώστε μαζί να εργάζονται, ενώ ο πρώτος κατηγορούμενος Χ4 ήταν αντίθετος και δεν την ήθελε, αφού κάτι τέτοιο, με δεδομένη τη θέση του Κ1 στη διακίνηση των ναρκωτικών, αργά ή γρήγορα, θα δημιουργούσε σε εκείνον (Χ4) σοβαρά προβλήματα και ενδεχόμενα θα συνεπήγετο τη μεταγωγή του από την ανωτέρω Φυλακή, μία μεταγωγή την οποία όμως αυτός, με κανένα τρόπο δεν ήθελε. Ο Χ4 έδειχνε και κατ΄ επίφαση δήλωνε ότι δεν είναι αυτός που αντιτίθεται στην επάνοδο του Κ1 αλλά δήθεν οι Αλβανοί, που δεν τον ήθελαν, ενώ εκείνος δεν είχε δήθεν κανένα πρόβλημα να επανέλθει στη Φυλακή ο Κ1.

 

Εν τω μεταξύ, στις 14.4.1999, το Υπουργείο Δικαιοσύνης κοινοποίησε στην ανωτέρω Φυλακή το υπ΄ αριθμ. 45997/8.4.1999 έγγραφό του, με το οποίο διέτασσε την άμεση μεταγωγή του Χ4 στη Δικαστική Φυλακή της Κέρκυρας. Μόλις ο τελευταίος το πληροφορήθηκε, με έκδηλο το θυμό, εκνευρισμό και οργή, ρωτούσε παντού και τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους να μάθει, ποιος του έκανε τη μεταγωγή, ενώ συγχρόνως, τα ως άνω μέλη της ομάδας του ξεσηκώνονταν να γκρεμίσουν τη Φυλακή και από τότε άρχισε να επικρατεί σε αυτήν ένας "αναβρασμός". Ο Χ4 υποψιάσθηκε αρχικά και στη συνέχεια πείσθηκε ότι, τη μεταγωγή του την είχε κάμει ο Θ1 και κυρίως γιατί αυτός ήταν υπέρμαχος της επανόδου του Κ1 στη Φυλακή. Ο Χ4, μετά την πληροφορία που είχε για την μεταγωγή του, κάποια στιγμή, συνάντησε στο προαύλιο της Φυλακής τον Π. Π3 και του είπε ότι, θα καθυστερήσει τη μεταγωγή του για να δει ποιος του την έκανε, για να προσθέσει με νόημα ότι, "όποιος μου΄ κάνε τη μετάθεση θα φύγει με τα τέσσερα από δω μέσα". Τα μέλη της ομάδας του συνεχώς εκτόξευαν απειλές ότι, "όποιος πειράξει το γέρο (εννοώντας το Χ4) θα έχει να κάνει μαζί μας" Ο φόνος, όπως θα αναφερθεί παρακάτω, έγινε στις 23.4.1999, ώρα 18:20, ημέρα Παρασκευή. Ένα τέταρτο πριν από αυτόν ο Χ4 συνάντησε έξω από τον χώρο των μαγειρείων τον Π1 και του είπε "εγώ τη Δευτέρα φεύγω, θα φέρουν τον Κ1 κάποιοι άλλοι κύκλοι", ενώ ο Φ3 πλησίασε τον Π2 που ήταν μαζί με τους Π4 και έκτο των κατηγορουμένων Χ7, έξω από το καφενείο κρατουμένων της Φυλακής και εκτόξευσε και αυτός για μία ακόμη φορά την ίδια απειλή ότι, "όποιος πειράξει το γέρο θα έχει να κάνει μαζί μας". Η μεταγωγή έπρεπε να γίνει στις 19.4.1999, ημέρα Δευτέρα, αλλά δεν έγινε τότε (μεταφέρθηκε για την ερχόμενη Δευτέρα, 26.4.1999), γιατί ο Χ4, την ίδια ημέρα, υπέβαλε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, μέσω του Διευθυντού της Φυλακής Δ1, ο οποίος και αυθημερόν με φαξ την διαβίβασε, αίτηση του, με την οποία ζητούσε την παράταση της παραμονής του, με την αιτιολογία ότι ήθελε να παραδώσει το καφενείο, να μαζέψει κάποια χρέη του, καθώς και για οικογενειακούς του δήθεν λόγους. Όμως, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, με το υπ΄ αριθμ. 50674/21.4.1999 απαντητικό του έγγραφο, που κοινοποιήθηκε ταυτόχρονα στις 21.4.1999 στη Διεύθυνση της Δικαστικής Φυλακής και του οποίου, αυθημερόν, ο Χ4 έλαβε γνώση από τον Διευθυντή της Φυλακής, απέρριπτε το αίτημά του και διέτασσε την άμεση μεταγωγή του και άμεση εκτέλεση της προηγηθείσας με αριθμό 45997/8.4.1999 απόφασής του.

 

Μόλις αυτό πληροφορήθηκε ο Χ4, θέλοντας να εκδικηθεί το Θ1, που, όπως προαναφέρθηκε, ήταν αντίθετος στη διακίνηση από εκείνον των ναρκωτικών μέσα στη Φυλακή και κυρίως, γιατί αυτόν θεωρούσε υπεύθυνο για τη μεταγωγή του, την ίδια ημέρα, στις 21-4-1999, αφού συγκέντρωσε μέσα στο χώρο της Φυλακής τα ως άνω μέλη της ομάδας του και πειθήνια όργανα του, ευρισκόμενος σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, δόλια, με πειθώ, με εκμετάλλευση των καλών του σχέσεων που είχε με αυτά και κυρίως της εξάρτησης τους από εκείνον, λόγω του πάθους των περισσοτέρων από αυτούς της τοξικομανίας που μόνον εκείνος με σταθερό αλλά και ασφαλή τρόπο μπορούσε να ικανοποιήσει, καθώς και με την διέγερση του μίσους τους κατά του Θ1, τους παρώθησε, τους προέτρεψε, προκάλεσε και παρήγαγε σε αυτούς την εγκληματική απόφαση να τον σκοτώσουν με την πρώτη και κατάλληλη ευκαιρία και πριν εκείνος μεταχθεί στη Δικαστική Φυλακή της Κέρκυρας, τα μέλη δε της ομάδας του, στον ίδιο τόπο και χρόνο, από κοινού συναποφάσισαν με κοινή θέληση και ευρισκόμενα και αυτά σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, να υλοποιήσουν την εγκληματική του βούληση και να σκοτώσουν το Θ1, κάτι και που στη συνέχεια έπραξαν στις 23.4.1999, ευρισκόμενα και τότε σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Στις 19.4.1999 στη Δ.Φ.Α. είχε μεταχθεί από τη Δ. Φ. Νεαπόλεως, υπόδικος για ανθρωποκτονία από πρόθεση, ο "σύντεκνος" του Θ1 (ο τελευταίος του είχε βαφτίσει το παιδί του) Θ2, ο οποίος έκανε συνεχώς παρέα με τον Θ1, καθώς επίσης και με τον συγκρατούμενο του τελευταίου στο ίδιο, με αριθμό 4, κελί του πρώτου ορόφου Μ2.

 

Στον Θ2, που διέμενε στο με αριθμό 103 κελί του τρίτου ορόφου, ο Θ1 από τη δεύτερη ημέρα του εγκλεισμού του στη Φυλακή είπε πως αν χρειαστεί βοήθεια κάποια στιγμή, μια και στον τρίτο όροφο διέμεναν πολλοί Αλβανοί, να ζητήσει βοήθεια από τον Χ12 (στο εξής ....) , διότι με αυτόν είχε φιλικές σχέσεις και διότι αυτός μπορούσε να επηρεάσει αρκετούς από τους Αλβανούς, επειδή τον σέβονταν και τον ακούγανε. Στον ίδιο (τρίτο) όροφο με τον Χ12 διέμεναν 50 τουλάχιστον αλλοδαποί, κυρίως Αλβανοί κρατούμενοι, μεταξύ των οποίων και πολλά μέλη της ομάδας του Χ4 επίσης και ο τελευταίος μαζί με τον γιο του, δεύτερο κατηγορούμενο, Χ3 Με δεδομένο τους δεσμούς φιλίας και συναναστροφών Θ2 - Θ1 και Θ1 - Χ12 , ο Χ4 και οι καθοδηγηθέντες από αυτόν να σκοτώσουν τον Θ1 ήταν απόλυτα βέβαιοι ότι ο Θ1 θα ανέβαινε κάποια στιγμή προς συνάντηση εκείνων στον τρίτο όροφο και, έτσι, με βάση το δολοφονικό τους σχέδιο, αφού προηγουμένως τον παραμόνευαν οι εκτελεστές, στη συνέχεια θα τον σκότωναν, χωρισμένοι, κατά το σχέδιο τους, σε δύο ομάδες κρούσης. Η μια, που με κτυπήματα (ροπαλιές κ.λ.π.), θα τον εξουθένωνε μέσα στο στενό διάδρομο φάρδους 0,90 εκατοστών που διερχόταν έξω από τα κελιά, ώστε να μην μπορεί το θύμα να αντισταθεί αποτελεσματικά, και η άλλη, με πολλαπλά και αλλεπάλληλα κτυπήματα, με μαχαίρια κανονικά και αυτοσχέδια, θα τον "αποτελείωνε", στο χώρο του πλατύσκαλου, που λόγω του εύρους του (3 μ. Χ 1,50 μ. ), καθιστούσε και αποτελεσματική την εγκληματική τους ενέργεια, αφού σε αυτό μπορούσαν να συγκεντρωθούν 30 τουλάχιστον άτομα, και όπως προέβλεψαν, σε αυτό θα κατευθυνόταν το θύμα, μετά τον αιφνιδιασμό που θα δεχόταν από τα πρώτα κτυπήματα, ώστε κατεβαίνοντας από εκεί τις σκάλες και με τις όσες δυνάμεις ενδεχόμενα του απέμεναν, να βγει έξω από τη Φυλακή και να γλιτώσει τη ζωή του.

 

Επιπλέον, ο επιλεγείς για τη δολοφονία του Θ1 χώρος δεν εξασφάλιζε μόνον την επιτυχία του δολοφονικού σχεδίου των εκτελεστών, αλλά και το ανεύθυνο πολλών από αυτούς, το μεν διότι εύκολα δεν θα μπορούσαν να τους ενοχοποιήσουν, αφού καλώς γνώριζαν ότι περιορισμένη μόνον ορατότητα θα είχαν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι προς το σημείο εκείνο από το χώρο του ισογείου, όπου και θα προσέτρεχαν οι τελευταίοι μόλις άκουγαν τη φασαρία, λόγω της απόστασης, στα 7 περίπου μέτρα και της ύπαρξης σιδηρών κιγκλιδωμάτων περιμετρικά του διαδρόμου (από τον δεύτερο όροφο και πάνω μέχρι τον τρίτο όροφο), το δε διότι αμέσως όλοι τους θα μπορούσαν να εξαφανιστούν, εξαφανίζοντας συνάμα από πάνω τους και κάθε τι που θα μπορούσε να τους ενοχοποιήσει, εκμεταλλευόμενοι της αναταραχής που θα επικρατούσε μετά τον φόνο και της σπουδής των σωφρονιστικών υπαλλήλων να ενδιαφερθούν κατά προτεραιότητα για το θύμα.

 

Ετέρωθεν πρόβλεψη έγινε και για τον Χ4. Αυτός, ως "θιασώτης" και εκ του μακρόθεν θα παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα, εξασφαλίζοντας συγχρόνως, όπως πίστευαν, και το ακλόνητο "άλλοθί" του. Αμέσως τότε (21.4.1999) οι δράστες και ως άνω μέλη της ομάδας του Χ4 συγκέντρωσαν και έλαβαν στην κατοχή τους, κατά παράβαση του άρθρου 13 §1 του Ν. 2168/1993, που απαγορεύει στους κρατουμένους από δημόσια αρχή σε Φυλακή, ως εν προκειμένω, να κατέχουν όπλα, γεγονός και που γνώριζαν αυτοί, όλα τα φονικά όπλα, που θα χρησιμοποιούσαν για να κάμψουν την αντίσταση και στη συνέχεια να αφαιρέσουν τη ζωή του Θ1, ήταν δε αυτά ένα "ολόκληρο οπλοστάσιο", που είτε οι ίδιοι έφτιαξαν, είτε τα προμηθεύτηκαν για τον σκοπό αυτό από τα συνεργεία της Δ. Φ., περνώντας τα μέσα από την οπή του ανατολικού προαυλίου και αποκρύπτοντάς τα στη συνέχεια μέσα στα κελιά τους. Τα όπλα αυτά, πρόσφορα για επίθεση, ήταν μία σιδερένια στραντζαριστή βέργα μήκους 75 εκατοστών, έξι ξύλινα ρόπαλα από κοντάρι σκούπας, ένα ξύλινο ρόπαλο χοντρό μήκους 54 εκατοστών, δύο μεγάλα λουκέτα, ένα σιδερένιο σκουριασμένο καρφί μήκους 15 εκατοστών, ένα αυτοσχέδιο μεταλλικό σουβλί μήκους 18 εκατοστών από σουμιέ κρεβατιού, ένα κατσαβίδι μικρό με κίτρινη χειρολαβή, ένα αυτοσχέδιο μαχαίρι με λεπίδα μήκους 5 εκατοστών και μαύρη πλαστική λαβή, ένα αυτοσχέδιο μαχαίρι χωρίς λαβή με μήκος λεπίδας 13 εκατοστών, ένα αυτοσχέδιο μαχαίρι με αυτοσχέδια θήκη και χειρολαβή περιτυλιγμένες με αυτοκόλλητη ταινία συσκευασίας χρώματος μπεζ με μήκος λεπίδας 12 εκατοστών, καθώς επίσης και άλλα παρόμοια όπλα τα οποία δεν βρέθηκαν. Και αφού οι εκτελεστές και μέλη της ομάδας του Χ4 κανόνισαν τον τρόπο και τις συνθήκες τέλεσης της πράξης τους, δεν απέμενε παρά μόνον να δοθεί σε αυτούς και η κατάλληλη ευκαιρία. Και αυτό συνέβη με αφορμή ένα επεισόδιο που έγινε 2 1/2 περίπου ώρες πριν από το φόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου συνεπλάκησαν μεταξύ τους οι Θ2 και Ζ1 και που ήταν το δεύτερο της ημέρας εκείνης.

 

Πιο συγκεκριμένα: Στις 23.4.1999 και ώρα 13:30 περίπου, ο Θ1 και ο συγκρατούμενος και συγκάτοικός του στο ίδιο κελί Μ2 κλήθηκαν από τα μεγάφωνα του Αρχιφυλακείου να πάνε στην καντίνα του δεύτερου ορόφου της Φυλακής, προκειμένου να παραλάβουν κάποιες φωτογραφίες που είχαν βγάλει την ημέρα του Πάσχα. Όταν ο Θ1 έφθασε εκεί, είδε συγκεντρωμένους πολλούς κρατουμένους, που βρίσκονταν παρατεταγμένοι σε πόστα, στις σκάλες μεταξύ των πρώτου και δευτέρου ορόφων και κατά τέτοιο τρόπο ώστε να εμποδίζουν τη διαφυγή του και αμέσως μετά αντιλήφθηκε να τον πλησιάζει από πίσω ο Ζ1. Τότε ο Θ1 προσπάθησε να διαφύγει ανεβαίνοντας προς τον τρίτο όροφο, αλλά του έφραξαν το δρόμο, και αμέσως γύρισε πίσω για να διαφύγει προς τα κάτω. Τη στιγμή όμως εκείνη, όπως κατέθεσε ο Μ2 που ήταν αυτόπτης μάρτυς, ο Ζ1 πήγε να τραβήξει μαχαίρι από τη μέση του για να τον πλήξει, αλλά δεν πρόλαβε γιατί ο Θ1 αντιλήφθηκε την ύποπτη κίνηση του και τον άρπαξε ακαριαίως από τα χέρια και τον απώθησε, λέγοντας του "άσε τις μαλακίες" και έτσι κατάφερε και απομακρύνθηκε πηγαίνοντας στο κελί του, ώστε το συμβάν αυτό να μην έχει συνέχεια. Η Φυλακή μετά από αυτό το συμβάν έκλεισε. Στις 15:35 περίπου της ίδιας ημέρας, όταν ξανάνοιξε η Φυλακή και οι κρατούμενοι άρχισαν να κυκλοφορούν ελεύθερα, ο Μ2 ανέβηκε στο κελί του Θ2 στον τρίτο όροφο και τον ενημέρωσε για το ως άνω συμβάν. Ο Θ2, θέλοντας να υπερασπιστεί τον "σύντεκνό" του Θ1, έσπευσε (ήταν ώρα 15:45 περίπου) και ανεζήτησε τον Ζ1 και όταν τον συνάντησε έξω από το με αριθμό 81 κελί, όπου διέμεναν οι τρίτος και πέμπτος κατηγορούμενοι Χ5 και Χ6, απευθυνόμενος σε αυτόν. του είπε σε έντονο ύφος "τη μέρα της γιορτής του θα τον ξεβγάλετε;". Η απάντηση που πήρε από τον Ζ1 ήταν "το καλό που σου θέλω είναι να μην ανακατεύεσαι". Τότε, οι δύο άνδρες λογομάχησαν και συνεπλάκησαν μεταξύ τους και ο Θ2 έβγαλε από τη μέση του μια ζωστήρα - στρατιωτική ζώνη Α.Τ. και κτύπησε με αυτήν τον Ζ1 στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να τον τραυματίσει, ενώ συγχρόνως συγκεντρώθηκαν στον τρίτο όροφο 80 περίπου κρατούμενοι και μεταξύ αυτών και οι Αλβανοί της ομάδας του Χ4 και άρχισαν να διαμαρτύρονται γιατί ο Θ2 κτύπησε τον Ζ1, ενώ κάποιοι από αυτούς συνεπλάκησαν και μεταξύ τους και ο ένας κτύπαγε τον άλλον. Οι διαμαρτυρόμενοι υπέρ του Ζ1 ήταν τόσο εξαγριωμένοι, που κρεμάστηκαν στην κιγκλίδα "σα σταφύλια", όπως κατέθεσε ο Μ1 και γενικά η κατάσταση που επικρατούσε ήταν πολύ οξυμένη και η Φυλακή "έβραζε". Επακολούθησαν τα περιγραφόμενα στο σκεπτικό της αποφάσεως επεισόδια, κατά τη διάρκεια των οποίων, όταν σε κάποια στιγμή που βρέθηκε ο Θ1, περικυκλωμένος, μαζί με σωφρονιστικούς υπαλλήλους, ανάμεσα στους εξαγριωμένους Αλβανούς, αυτοί, θα τον σκότωναν εκείνη τη στιγμή τον Θ1, αν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι δεν ήταν παρόντες. Την ίδια στιγμή ο Χ4, φεύγοντας από το καφενείο όπου βρισκόταν, εμφανίστηκε έξω από το πλατύσκαλο του τρίτου ορόφου φώναξε "παιδιά σταματήστε, ηρεμήστε, να δείτε τι θα γίνει", προδίδοντας έτσι, όπως κατέθεσε ο υπαρχιφύλακας Α1 , το σχέδιό του και την ήδη προσχεδιασθείσα δολοφονία του Θ1. Ακούγοντας και τη φράση αυτή ο Α1 έλαβε τα αναφερόμενα στην απόφαση μέτρα, ενώ όταν ο Δ1 έφθασε στη Φυλακή περιορίστηκε μόνον στο να καλέσει στο Αρχιφυλακείο τον Θ2, τον Ζ1 και τον Θ1 και απλά να κάνει σε αυτούς κάποιες συστάσεις και να τους βάλει "να δώσουν τα χέρια", ενώ αμέσως μετά κάλεσε και τον Χ4 ως καταλύτη για να ενεργήσει πυροσβεστικά, γνωρίζοντας τον αρχηγικό του ρόλο μέσα στη Φυλακή και τη δύναμη που είχε αυτός να επηρεάζει τους Αλβανούς, ώστε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και ακολούθως, στις 17:00 περίπου ώρα, έφυγε από τη Φυλακή, ενώ μαζί του έφυγαν και ο Αρχιφύλακας ...., καθώς και οι άλλοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι που είχαν έρθει και έτσι στη Φυλακή παρέμειναν οι 8 περίπου σωφρονιστικοί υπάλληλοι, που εκτελούσαν την βάρδια τους. Στο μεσοδιάστημα που ακολούθησε μέχρι ώρα 18:00 της ίδιας ημέρας (23.4.1999) οι ίδιοι που αποφάσισαν να δολοφονήσουν το Θ1 και που ήταν, όπως προαναφέρθηκε οι Χ1, Χ2 , Χ14, Χ10, Φ1, Φ2 και Φ3, καθώς και άλλοι συγκρατούμενοί τους, μη εισαχθέντες σε δίκη και άλλα 30 περίπου άτομα, τα στοιχεία των οποίων δεν κατέστη δυνατόν να εξακριβωθούν, με πρόθεση και από κοινού συναποφάσισαν να εκτελέσουν και το κακούργημα της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης σε βάρος του Θ2.

 

 

Επιδιώκοντας αυτοί να του προκαλέσουν βαριά σωματική βλάβη, συγκεντρώθηκαν τότε σε χώρο της Φυλακής και δόλια και από κοινού συναποφάσισαν να το πράξουν, με τον ίδιο τρόπο και με τις ίδιες συνθήκες δράσης που είχαν επιλέξει και σε βάρος τουΘ1, ώστε με τον τρόπο αυτό να τον εκδικηθούν, γιατί χειροδίκησε σε βάρος του Ζ1, ενώ συγχρόνως αλληλέγγυοι στην πράξη τους αυτοί και κοινωνοί του εγκληματικού τους σχεδίου, το οποίο καλώς γνώριζαν και το αποδέχθηκαν και αυτοί κατέστησαν και οι παρακάτω κατηγορούμενοι, που συναποφάσισαν και αυτοί από κοινού με τους αμέσως ανωτέρω, συγκεντρωθέντες με αυτούς στον ίδιο τόπο και χρόνο, να συμπράξουν στην πραγμάτωση της εγκληματικής τους αυτής πράξης και με πρόθεση να προκαλέσουν, όπως επεδίωκαν και αυτοί, τη βαριά σωματική κάκωση του Θ2. Συναυτουργοί της σε βάρος του Θ2 πράξης (βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης), εκτός από τους Χ1 κ.λ.π., ήταν και οι: 1) δεύτερος κατηγορούμενος Χ3, γιος ως είρηται του πρώτου κατηγορουμένου Χ4 2) ένατος κατηγορούμενος Χ8, Αλβανός, ο οποίος με μεταγωγή του από τη Δικαστική Φυλακή Νεαπόλεως είχε εγκλειστεί στη Δ.Φ.Α., για να εκτίσει ποινή κάθειρξης 20 ετών και 6 μηνών για απόπειρα ανθρωποκτονίας και ληστείες, 3) δωδέκατος κατηγορούμενος Χ13, Αλβανός επίσης, ο οποίος διέμενε στο με αριθμό 104 κελί του τρίτου ορόφου με τον Φ2 και εξέτιε στην άνω Φυλακή ποινή κάθειρξης 10 ετών για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών, καθώς επίσης και 4)τρίτος κατηγορούμενος Χ5, ο οποίος είχε εγκλειστεί στην ίδια Φυλακή στις 23.3.1999, προκειμένου να εκτίσει ποινή κάθειρξης 24 ετών για ληστεία, κλοπές κατ΄ εξακολούθηση και επικίνδυνη σωματική βλάβη.

 

Ο Θ1, εν τω μεταξύ, ένιωθε την αντιπάθεια του πρώτου κατηγορουμένου Χ4 προς το πρόσωπό του, λόγω της ως είρηται αντίθεσής του στο θέμα της διακίνησης στη Φυλακή από αυτόν των ναρκωτικών, και κυρίως γιατί γνώριζε ότι, αυτόν ο Χ4 θεωρούσε υπεύθυνο για τη μεταγωγή του. Ένοιωθε το μίσος που έτρεφαν εναντίον του οι Αλβανοί που συμμετείχαν στην ομάδα του Χ4 και μάλιστα σε κάποια στιγμή παραπονέθηκε στον δεύτερο κατηγορούμενο Χ3 λέγοντάς του "η μισή Φυλακή με κοιτάει στραβά, χωρίς να έχω με κανέναν τίποτα και δεν ξέρω το λόγο". Φοβόταν και ήταν σχεδόν βέβαιος ότι, με αφορμή το σε βάρος του Ζ1 και προστατευομένου από τον Χ4 επεισόδιο, το συσσωρευμένο κατ΄ εκείνου μίσος των Αλβανών θα εκβραζόταν και θα ξεσπούσε επάνω του, γιατί για τον Θ1 ό,τι είχε συμβεί με τον Ζ1 δεν είχε λήξει ώστε να μπορεί να εφησυχάζει και παρόλο ότι με αυτόν, λίγο ενωρίτερα, είχαν "δώσει τα χέρια", καθόσον γνώριζε τον μνησίκακο χαρακτήρα του. Έτσι, όταν ο Θ1 επέστρεψε από το Αρχιφυλακείο στις 18:00 περίπου η ώρα, έφυγε από το κελί του, αφήνοντας πίσω του τους Θ2 και Μ2 και ανέβηκε για να συναντήσει στον τρίτο όροφο τον 10° κατηγορούμενο Χ12, με τον οποίο, όπως προαναφέρθηκε, διατηρούσε φιλικές σχέσεις, ώστε να τον παρακαλέσει να παρέμβει δυναμικά στους Αλβανούς και να σταματήσουν οι εχθροπραξίες.

 

Επακολούθησαν οι λεπτομερώς περιγραφόμενες στο σκεπτικό της απόφασης διαπραγματεύσεις, στις οποίες έλαβαν μέρος οι Θ2, και Μ2 , και άλλοι κρατούμενοι, στο κελί του Χ12, όπου ο Χ12 καθησύχασε τον Θ1, λέγοντάς του ότι θα μιλούσε σε αυτούς που γνώριζε. Eνώ όμως ο Θ1, ήρεμος πλέον αυτός, μετά και από τις διαβεβαιώσεις του Χ12, αποχωρούσε από το κελί του, για τους επίδοξους δολοφόνους του ήταν και η ευκαιρία η κατάλληλη, που από διημέρου ανέμεναν, ώστε να υλοποιήσουν το εγκληματικό τους έργο και να τον φονεύσουν, όπως ακριβώς είχαν σχεδιάσει και κατανείμει, κατά τα προαναφερθέντα, τους ρόλους τους σε δύο συνεργεία δράσης, το ένα που θα τον ακινητοποιούσε και το δεύτερο που θα τον εκτελούσε. Είχαν παραμονεύσει, όπως είχαν συναποφασίσει, τον είχαν δει που μπήκε στο κελί του Χ12 και ταμπουρωμένοι σε διπλανά κελιά και πάνοπλοι με τα ανωτέρω όπλα που είχαν στην κατοχή τους, τον περίμεναν πότε θα βγει από το κελί για να τον φονεύσουν, μάλιστα δε, κατά τον Π4 που ήταν, όπως προαναφέρθηκε, συγκρατούμένος στην ίδια Φυλακή, είχανε αποκλείσει και τον όροφο, κλείνοντας την κιγκλίδα.

 

Έτσι, μόλις πρώτος βγήκε ο Θ1 από το κελί του Χ12, χωρίς αυτός να διαπληκτισθεί με κανέναν ή κάποιον από αυτούς με οποιοδήποτε τρόπο να προκαλέσει, αφού πριν μπει στο κελί του Χ12 δεν υπήρξε σύναξη κρατουμένων έξω από αυτό, 20 τουλάχιστον Αλβανοί, που του είχαν στήσει ενέδρα, από κοινού ενεργούντες και ευρισκόμενοι σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και μεταξύ των οποίων ήταν τα μέλη της ομάδας του Χ4 ήτοι οι συμμετέχοντες στη δίκη τρεις τελευταίοι κατηγορούμενοι Χ1, Χ2 , Χ14, καθώς και οι ήδη αποβιώσαντες Χ10 και Φ1 και οι μη εκκαλούντες συγκατηγορούμενοί Φ2 και Φ3, του επιτέθηκαν και, χρησιμοποιώντας, κατά παράβαση και του άρθρου 14 του Ν. 2168/1993, τα όπλα, που παρανόμως κατείχαν, με τις συγκλίνουσες επιμέρους και λεπτομερώς περιγραφόμενες στην προσβαλλόμενη απόφαση ενέργειές τους, συνιστάμενες στα αλλεπάλληλα και πολλαπλά και με πρωτοφανή αγριότητα κτυπήματα που του κατάφεραν σε διάφορα σημεία του σώματος του και ιδία στο δεξιό ημιθωράκιο, του προξένησαν αιμοθώρακα, εξ ης ως μόνης ενεργού αιτίας και επήλθε ο θάνατός του, τρία λεπτά αργότερα, από το ένα από τα τρία από τα συνολικώς δεκαέξι κτυπήματα που δέχθηκε στο δεξιό πνεύμονα και που το καθένα από αυτά ήταν εν δυνάμει θανατηφόρο. Οι ανωτέρω, συμμετέχοντες δε στο πρώτο συνεργείο ακινητοποίησης του Θ1, κατάφεραν με τα κτυπήματά τους μέσα στο στενό διάδρομο του ορόφου όπου τον εγκλώβισαν και έξω από τα κελιά 88, 89, 90 και 91 να κάμψουν την αντίστασή του, να τον εξουθενώσουν και να τον ακινητοποιήσουν και να τον καθηλώσουν, και ο Θ1, όπως ακριβώς υπολόγισαν, κατευθύνθηκε προς το πλατύσκαλο, σε απόσταση 5 μέτρων περίπου από το πρώτο σημείο, ώστε να κατέβει τις σκάλες και να γλιτώσει τη ζωή του, τότε ανάλαβε δράση και το δεύτερο συνεργείο των εκτελεστών, οι οποίοι με κανονικά μαχαίρια, με τα τρία ως άνω αυτοσχέδια μαχαίρια, με μήκος ως είρηται λεπίδων 13, 12 και 7 εκατοστών αντίστοιχα, με την μεταλλική λάμα από σουμιέ κρεβατιού, με το σιδερένιο σκουριασμένο καρφί, με το μικρό κατσαβίδι, καθώς και με άλλα τέτοια παρόμοια όπλα, επιτέθηκαν εναντίον του και επί τρία έως πέντε λεπτά, τον κτυπούσαν ανηλεώς με μίσος και εκδικητικότητα και του κατάφεραν πολλαπλά και αλλεπάλληλα κτυπήματα σε διάφορα του σώματός του μέρη και του προκάλεσαν τα κατωτέρω τραύματα. Ειδικότερα, του προκάλεσαν: τέσσερα βαθιά τραύματα στην περιοχή του δεξιού γλουτού και στην οπίσθια επιφάνειά του και επρόκειτο για τραύματα που έγιναν προκειμένου να εξευτελίσουν το θύμα ,ένα βαθύ τραύμα που είναι σημαντικό στη μεσότητα του δεξιού ημιθωρακίου του πρόσθιου θωρακικού τοιχώματος, κάτω ακριβώς από τη θηλή, που αποτελεί περιοχή "στόχο", καθώς και άλλο ένα, μη διαμπερές, αβαθές τραύμα στη μεσότητα της αριστερής μηροβουβωνικής πτυχής του πρόσθιου κοιλιακού τοιχώματος. Τα δύο αυτά τραύματα προκλήθηκαν πιθανά το πρώτο με τη λάμα των 18 εκατοστών και το δεύτερο με το σκουριασμένο 15 εκατοστών καρφί ή με το κατσαβίδι και, όταν κατόρθωσαν να γονατίσουν το θύμα, εκθέτοντας σε εκείνους (δράστες) την πλάτη του ή αυτό ήταν όρθιο, με μαχαίρια και με αυτοσχέδια μαχαίρια και με φορά αυτών κάθετη, προκάλεσαν στο Θ1 εφτά βαθιά τραύματα στην οπίσθια επιφάνεια στο δεξιό ημιμόριο του οπίσθιου θωρακικού τοιχώματος. Από τα τελευταία αυτά κτυπήματα, που καταφέρθηκαν στην πλάτη δεξιά του θύματος, στο σημείο του δεξιού θώρακα, τα τρία πρώτα (με αριθμούς 1,2,3) ήταν βαθιά τραύματα τομής, έγιναν τρεις φορές στο ίδιο μέρος, πιθανόν δε από το ίδιο χέρι και έπληξαν τον δεξιό πνεύμονα και δη το ένα την οπίσθια επιφάνεια της κορυφής του άνω λοβού, το άλλο τη μεσότητα του κάτω λοβού και το τελευταίο το κάτω τριτημόριο του κάτω λοβού (πολλαπλές εστίες εισρόφησης αίματος δεξιά), καταφέρθηκαν δε στον ατυχή Θ1 με τόση απίστευτη μανία, που το ένα από τα κτυπήματα αυτά έκοψε ακόμη και το κόκαλο στα πλευρά του και ήταν αυτά τα πιο βαριά, τα άμεσα, καίρια και το καθένα από αυτά εν δυνάμει θανατηφόρο και προκάλεσαν "αιμοθώρακα δεξιά", συνολικού όγκου δύο λίτρων περίπου, που σημαίνει ότι, από το θύμα άδειασε σχεδόν η μισή ποσότητα αίματος από εκείνην των 5 λίτρων περίπου που συνολικώς διαθέτει ο άνθρωπος, με αποτέλεσμα από τα τρία κυρίως αυτά κτυπήματα, που αποσκοπούσαν, λόγω του καίριου σημείου που επλήγη (θώρακας - δεξιός πνεύμονας) στον θάνατο του Θ1, σε συνδυασμό και με τα υπόλοιπα της πλάτης πολλαπλά και αλλεπάλληλα κτυπήματα, που έπληξαν τα μαλακά μόρια, ώστε τα ως άνω τρία πρώτα να είναι θανατηφόρα, καθώς και με εκείνο που έπληξε την περιοχή "στόχο" κάτω ακριβώς από τη θηλή και με τα άλλα, μεταξύ των οποίων και εκείνα, που εξουθένωσαν, καθήλωσαν και εξασθένισαν, με τον ίδιο ανθρωποκτόνο σκοπό, τον Θ1, να επέλθει, ως μόνης ενεργού αιτίας, ο θάνατος του μέσα σε τρία λεπτά από τη στιγμή που δέχθηκε το μεγαλύτερο από τα τρία πρώτα (1,2,3) κτυπήματα, ενώ λίγο ενωρίτερα προκάλεσαν και την πτώση του με τα γόνατα στο έδαφος, εξ ου και διαπιστώθηκαν δύο εκδορές στο δεξί του γόνατο.

 

Πεπεισμένοι οι ανωτέρω και μέλη ως άνω της ομάδας του Χ4 δράστες ότι φέρανε σε πέρας την αποστολή τους και σκότωσαν το Θ1, μόλις αντιλήφθηκαν και το Θ2 να βγαίνει από το κελί του Χ12 και να κατευθύνεται προς το μέρος του Θ1 για να τον βοηθήσει, άφησαν κάτω στο έδαφος αιμόφυρτο το Θ1, που σφάδαζε από τους πόνους, και στράφηκαν προς τον Θ2 και ενεργούντες από κοινού, με άμεσο δόλο, όλοι μαζί και με τους λοιπούς ως άνω συνεργούς τους δεύτερο κατηγορούμενο Χ3 ένατο κατηγορούμενο Χ8, δωδέκατο κατηγορούμενο Χ13 και τρίτο κατηγορούμενο Χ5, με τους οποίους είχαν από κοινού συναποφασίσει και επιδιώξει με δόλο να πλήξουν και τον Θ2 και να του προκαλέσουν βαριά σωματική βλάβη, αφού τον εγκλώβισαν και περικύκλωσαν και αυτόν στον ίδιο στενό διάδρομο και στο σημείο που λίγο ενωρίτερα με τα κτυπήματα τους είχαν εξουθενώσει το Θ1, επιτέθηκαν εναντίον του με τα ίδια όπλα και τον κτύπησαν και αυτόν επανειλημμένα σε διάφορα σημεία του σώματος του και του προκάλεσαν τις παρακάτω σωματικές κακώσεις, μέχρι που τον έριξαν και αυτόν αιμόφυρτο στο δάπεδο και ανήμπορο να αντιδράσει, ενώ συνέχισαν και όταν αυτός έπεσε από τα κτυπήματα τους στο έδαφος να τον κτυπούν έως ότου, από τις φωνές και τα βογκητά του, αντιλήφθηκαν το επεισόδιο οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι Π4 και Π2 και έτρεξαν σε βοήθειά του.

 

Η έξοδος του Θ2 από το κελί του Χ12 και η επακολουθήσασα σε βάρος του επίθεση και βαρύς τραυματισμός του έγιναν ως εξής: Μετά από τον Θ1, βγήκε δεύτερος από το κελί ο Μ2. Μόλις αυτός βγήκε πρόφθασε και είδε στο άνω πλατύσκαλο, κοντά στις σκάλες, τους 13° και 15° κατηγορουμένους Χ1 και Χ14, καθώς και τους 4° και 11° ήδη αποβιώσαντες κατηγορουμένους Χ10 καi Φ1 και, να μαχαιρώνουν το Θ1 και επιπλέον άλλα 15 τουλάχιστον άτομα, γύρω του, να τον κτυπούν με ρόπαλα, όπως κατέθεσε στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο και στην κατάθεσή του αυτή αναφέρθηκε κατά την εξέταση του από το παρόν Δικαστήριο. Τότε, ο Μ2 ξαναγύρισε αμέσως πίσω στο κελί του Χ12 και είπε στο Θ2 " κτυπάνε τον σύντεκνό σου". Στο άκουσμα της φράσης αυτής, ο Θ2 όρμηξε έξω από το κελί και κατευθύνθηκε προς το Θ1 ώστε να τον βοηθήσει, χωρίς όμως και να τα καταφέρει, γιατί μέχρι να φθάσει εκεί δέχθηκε δέκα μαχαιριές και αλλεπάλληλα με τα λοιπά φονικά όπλα κτυπήματα, από πολλούς μάλιστα και δύο φορές, συγχρόνως δε ούρλιαζε για να τον ακούσουν οι φύλακες και να προστρέξουν σε βοήθεια του, διότι, παρόλον ότι στη γέφυρα του ορόφου ήταν περί τους 50 περίπου συγκρατούμενοί του, αυτοί είτε δεν επενέβαιναν για να βοηθήσουν, αλλά απλά ήταν παρατηρητές, είτε εμποδίζονταν από τους άλλους να το πράξουν. Οι προξενήσαντες σε βάρος του Θ2 και προαναφερθέντες συναυτουργοί, για τη βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη χρησιμοποίησαν, όπως κατέθεσε ο Ιατροδικαστής, το ίδιο modus (operendi) όπως και στην περίπτωση του Θ1.

 

Ειδικότερα, προκάλεσαν σε αυτόν εφτά τραύματα με νύσσον και τέμνον όργανο στην εξωτερική επιφάνεια του σώματος του, ήτοι ένα βαθύ τραύμα στο αριστερό οπίσθιο ημιθωράκιο, που προκάλεσε τρώση του αριστερού πνεύμονα και δημιούργησε αιμοπνευμοθώρακα, ένα άλλο τραύμα στην αριστερή οπίσθια λαγονοοσφυική χώρα μήκους 2,5 εκατοστών, με κατεύθυνση προς τα άνω, και το οποίο προκάλεσε τρώση του αριστερού νεφρού με συνοδό περινεφρικό αιμάτωμα, για το οποίο έγινε άμεση χειρουργική επέμβαση το ίδιο βράδυ στην Ουρολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Κρήτης, πέντε ακόμη τραύματα στην περιοχή του αριστερού γλουτού και των οποίων έγινε απλή συρραφή, καθώς και επίσης και τρεις τουλάχιστον θλαστικής αιτιολογίας κακώσεις, του τύπου εκχυμώσεων, διασχίσεων και εκδορών στο δέρμα του τριχωτού της κεφαλής, οφειλόμενες σε πολλαπλές πλήξεις με βαρύ θλαστικό όργανο.

 

Ο Θ2, ως συναυτουργούς του σε βάρος του τραυματισμού, αναγνώρισε ότι από τους παρόντες κατηγορουμένους ήταν: Α) οι 13ος, 14ος και 15ος κατηγορούμενοι Χ1 , Χ2 και, Χ14. Β) ο 2ος κατηγορούμενος Χ3 , ο οποίος τον κτύπησε με μία σιδερόβεργα που κρατούσε στα χέρια του. Γ) ο 3ος κατηγορούμενος Χ5. Δ) ο 9ος κατηγορούμενος Χ8,). Ε) ο 12ος κατηγορούμενος Χ13 και ΣΤ) ο 7ος κατηγορούμενος Χ9. Τον χρόνο που εκτυλίσσονταν τα δραματικά γεγονότα ο Π4 , διακινδυνεύοντας τη ζωή του, μπήκε στο εσωτερικό της Φυλακής (ισόγειο) και κοιτάζοντας προς τα επάνω, από όπου και αντιλήφθηκε να προέρχονται οι κραυγές, είδε ακριβώς απέναντι του, στα 6 με 7 μέτρα, αιμόφυρτο το Θ2 "μόνο τα μάτια του φαίνονταν" γονατιστό, να κρατάει τα κάγκελα και γύρω να τον έχουν στη μέση ένα "μπουλούκι" από 20 περίπου άτομα και να τον κτυπάνε με διάφορους τρόπους.

 

Κάποιοι από αυτούς κατέθεσαν ότι, ήταν σε άλλο κόσμο ότι, είχαν πάρει μάλλον ναρκωτικά και ήταν εκτός εαυτού. Είδε επίσης άλλους να είναι σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα και να πηδούν από εκεί επάνω στον Θ2 και να τον κτυπούν, ο ένας ανεβασμένος επάνω στον άλλον, καθώς και από πίσω και από δίπλα του, σπρώχνοντας τον Χ12, που δεν χτυπούσε και στεκόταν όρθιος δίπλα στα κάγκελα, κοντά στο Θ2. Τότε ο Π4 φώναξε στον Χ12 "κάνε κάτι" και αυτός, ανοίγοντας τα χέρια του, απάντησε "τι να κάνω, δεν μπορώ". Άκουγε τον Θ2 να μουγκρίζει και να φωνάζει "βοήθεια", "άνανδροι" γι΄ αυτούς που δεν τον βοηθούσαν, εννοώντας τον Χ12 και στην αριστερή πλευρά, στη γέφυρα, είδε άλλους κρατουμένους να είναι απλά "παρατηρητές". Είδε επίσης προς τα δεξιά του, σημείο προς το οποίο δεν είχε και πολύ καλή ορατότητα, άλλο ένα "μπουλούκι" από 20 περίπου άτομα να σπρώχνουν κάποιον προς τα κάτω από τον τρίτο προς τον δεύτερο όροφο και αυτός, όπως λίγο αργότερα αντελήφθη, ήταν ο Θ1. Κατέθεσε ότι, διέκρινε να κτυπούν το Θ2 οι 12οςκαι 14ος κατηγορούμενοι Χ13 και Χ2 ο πρώτος με ένα λουκέτο περασμένο σε σχοινάκι και ο δεύτερος με γροθιές.

 

Ο Π4, που κατέθεσε ότι συμμετείχαν στο συμβάν και άλλοι δύο με τρεις που δεν κατέστησαν κατηγορούμενοι, περιέγραψε χαρακτηριστικά την εικόνα που αντίκρισε ως εξής: "Η όλη κατάσταση την ώρα του φονικού θύμιζε ντοκιμαντέρ με άγρια θηρία, που έχουν κάτω το θήραμα και το ξεσκίζουν γύρω - γύρω". Το ίδιο και ο κρατούμενος τότε στην ίδια Φυλακή και ήδη αποβιώσας Μ3, που κατέθεσε ότι είδε πεσμένο κάτω το Θ2 και από επάνω του να περνούν σα στρατός και να τον κτυπούν 50 με 60 άτομα, μπορεί και 100 που σκύβανε, κλωτσούσανε και μετά προχωρούσανε και έρχονταν άλλοι κ.ο.κ., πολλοί δε πέρασαν και δεύτερη φορά. Μόλις ο Π4 αντελήφθη την κατάσταση αυτή σφύριξε με τη σφυρίχτρα του και κατ΄ επανάληψη φώναζε ώστε να σταματήσουν και επειδή δεν εισακουγόταν, έτρεξε προς τον τρίτο όροφο και φθάνοντας εκεί μεταξύ του τρίτου και του δεύτερου ορόφου είδε αιμόφυρτο το Θ1, "γεμάτο τρύπες", να κατεβαίνει τρεκλίζοντας και παραπατώντας τις σκάλες με αισθητή την έλλειψη της ισορροπίας του, να αιμορραγεί συνεχώς και το αίμα με πίεση να τρέχει από παντού και κυρίως από το σημείο κοντά στην κεντρική αρτηρία του αριστερού ποδιού του. Τότε, τον πήρε αγκαλιά και τον βοήθησε υποβαστάζοντάς τον να κατέβει κάτω και συγχρόνως, παίρνοντάς τον αγκαλιά, τον ρώτησε "τι έγινε; Ποιοι ήταν;" και ο Θ1 του απάντησε, με σιγανή φωνή: "ο Χ4 τα΄ κανε όλα". "Και ο γιος;" ρώτησε ο Π4 και η απάντηση που πήρε ήταν "και αυτός", χωρίς ο μάρτυς να καταλάβει, όπως κατέθεσε, τι ακριβώς εννοούσε το θύμα, αν δηλαδή και ο γιος τον τραυμάτισε ή αυτός ήταν απλά παρών στο επεισόδιο. Αυτές ήταν και οι τελευταίες κουβέντες του Θ1, διότι όταν φθάσανε στο ισόγειο από το πολύ αίμα που συνέχιζε να τρέχει και να πετιέται από παντού από το σώμα του/ λύγισε και κατέρρευσε αναίσθητος και μεταφέρθηκε με περιπολικό στο ως άνω Π.Π.Γ.Ν.Η από το οποίο και πληροφορήθηκαν λίγο αργότερα ότι εξέπνευσε.

 

Ο Π4 περιγράφει τα συμβάντα, που τα αντελήφθηκε ευρισκόμενος στο μέσον του ισογείου, σημείο από το οποίο και μπορούσε να έχει καλή οπτική επαφή προς τον τρίτο όροφο, σε απόσταση 7 περίπου μέτρων, όπου είδε 50 περίπου άτομα, να είναι συγκεντρωμένα εκεί (3° όρ.) γύρω από τους Θ1 και Θ2και να τους κτυπάνε, ως εξής: "κάποιοι τους κρατούσαν, άλλοι κτυπούσαν και έφευγαν και έρχονταν άλλοι και κτυπούσαν κ.ο.κ.". Βλέποντας προς τα δεξιά του στο σημείο του πλατύσκαλου, είδε να κτυπάνε τον Θ1 με αυτοσχέδια μαχαίρια, οι συμμετέχοντες στην δίκη 13ος, 14ος και 15ος κατηγορούμενοι κατηγορούμενοι Χ1, Χ2, και Χ14, καθώς επίσης και ο μη εκκαλών Φ2 , και από τα κτυπήματα τους να πέφτει κάτω στο έδαφος ο Θ1. Είδε πιο μέσα και άλλα πολλά άτομα, αλλά έβλεπε μόνο τα πόδια τους. Προς τα αριστερά του και σε απόσταση τριών περίπου μέτρων από το σημείο που ήταν ο Θ1, είδε, και είναι απόλυτα σίγουρος, χωρίς περί αυτού να έχει καμία αμφιβολία, κάτι που κατέθεσε και ενώπιον του ίδιου ως άνω Ανακριτού στις 9.12.1999, τον 3ο κατηγορούμενο Χ5 να κρατά στα χέρια του μία σιδερόβεργα και να κτυπά με αυτήν στα χέρια τον Θ2 που κρατούσε τα κάγκελα και στη συνέχεια, όταν ο τελευταίος από τα κτυπήματα έπεσε κάτω στο έδαφος βαριά τραυματισμένος, να ανεβαίνει επάνω του και να χοροπηδάει με τα πόδια στο σώμα του. Είδε ακόμη τον 2° κατηγορούμενο Χ3 να κτυπάει με έναν σιδηρολοστό τον Θ2, τον 12° κατηγορούμενο Χ13 να είναι κοντά στον Θ2 και να τον κτυπά και αυτός με κάποιο αντικείμενο, χωρίς να δει τι ήτανε, τους 13°, 14° και 15° κατηγορουμένους Χ1 , Χ2, Χ14, καθώς και τον μη εκκαλούντα Φ2, να κτυπάνε στη συνέχεια μετά τον Θ1 με τα ματωμένα μαχαίρια τους και τον Θ2 και όταν εκείνος (Π4) έφθανε στον τρίτο όροφο, μαζί με τον Π2 ο δεύτερος εξ αυτών Χ2 να απομακρύνεται και να κατευθύνεται προς τα λουτρά του ορόφου, κρατώντας στα χέρια του το αυτοσχέδιο μαχαίρι με τυλιγμένη τη λαβή του με λευκό πανί και το οποίο είχε χρησιμοποιήσει λίγο ενωρίτερα για να πλήξει με αυτό και τους δύο παθόντες. Ακόμη, πλην άλλων, κατέθεσε ότι, όταν, βοηθώντας στη συνέχεια τον Π2 αυτός και ο Μ5 να κατεβάσουν τον Θ2, ο τελευταίος φώναζε συνεχώς ότι "τους έφαγε ο Χ4", εννοώντας τον πρώτο κατηγορούμενο Χ4.

 

Οι μάρτυρες Μ5 και Π4 κατέθεσαν ότι, μετά το τέλος της επίθεσης είδαν ο μεν πρώτος, πλησίον του τηλεφώνου που υπήρχε στον τρίτο όροφο, τους, Χ2 και, Χ14 να πανηγυρίζουν, φωνάζοντας "νικήσαμε", εννοώντας ότι τελεσφόρησε η επίθεση τους κατά των Θ1 και Θ2, ο δε δεύτερος ότι, είδε το απόγευμα της ίδιας ημέρας (23.4.1999) στο σημείο της γέφυρας του ίδιου ορόφου, τους Χ1 και Χ13 να προβαίνουν σε αναπαράσταση της επίθεσης, κάνοντας χαρακτηριστικές κινήσεις ότι νίκησαν, ότι δηλαδή είχαν σκοτώσει, επίσης και ο Π2 κατέθεσε ότι, πληροφορήθηκε από άλλους κρατουμένους ότι αμέσως μετά το συμβάν ο Χ10 έγλειφε τα αίματα και προκαλούσε τους Έλληνες κρατουμένους, που βρίσκονταν στους κάτω ορόφους. Αυτόπτης επίσης μάρτυς ήταν και ο Μ4, τοξικομανής από 35ετίας, ο οποίος τότε ήταν κρατούμενος στην ανωτέρω Φυλακή και διέμενε στο με αριθμό 98 κελί του τρίτου ορόφου. Αυτός, ενώ προανακριτικά εξεταζόμενος, ενώπιον του Αρχιφύλακα ..... και ενώπιον του ίδιου ως άνω Ανακριτού του Α΄ Τμήματος Πλημμελειοδικών Ηρακλείου, με τις από 26.4 και 6.5/1999, αντίστοιχα, δοθείσες καταθέσεις του, κατέθεσε για το ποιοι ήταν οι συναυτουργοί της δολοφονίας του Θ1 και του βαρύτατου τραυματισμού του Θ2, καθώς και με ποιόν τρόπο είδε τον καθένα από αυτούς, από το σημείο δε της γέφυρας του τρίτου ορόφου της Φυλακής, όπου βρισκόταν, να πλήττουν και τους δύο παθόντες και μεταξύ αυτών ότι αναγνώρισε ότι ήταν από τους παρόντες κατηγορουμένους και οι 2ος, 3ος, 9ος, 12ος, 13ος, 14ος, 15ος και 7ος κατηγορούμενοι Χ3 , Χ5, Χ8, Χ13, Χ1, Χ2, Χ14 και Χ9, καθώς επίσης κατέθεσε ότι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Θ1 ήταν ο πρώτος κατηγορούμενος Χ4, αιτία δε της δολοφονίας το γεγονός ότι, ο τελευταίος θεωρούσε υπεύθυνο τον Θ1 για τη μεταγωγή του ότι, δηλαδή μεσολάβησε για να τον διώξουν και να τον μετάγουν στις Φυλακές της Κέρκυρας και ακόμη ότι, μετά την επίθεση σε βάρος και των ως άνω παθόντων, οι 12ος και 14ος κατηγορούμενοι Χ13 και Χ2 τον απείλησαν βλέποντας τον στη γέφυρα του τρίτου ορόφου, πως, αν μιλήσει, αυτός θα είναι ο επόμενος μετά τον Θ1 και τον Θ2 στόχος, ωστόσο, εξεταζόμενος: 1) στο μεν πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, ανήρεσε στο σύνολο τους σχεδόν τις προαναφερόμενες καταθέσεις του και κατέθεσε ότι δεν θυμόταν τίποτα, εκτός από το ότι είδε τους 2° και 13° κατηγορουμένους Χ3 και Χ1 να είναι ο πρώτος επάνω από το Θ2 και να τον κτυπάει κρατώντας κάτι, χωρίς όμως και να θυμάται με τι, και τον δεύτερο ότι κτυπούσε τον ίδιο παθόντα με ένα μαχαίρι, και ακόμη ότι δεν τον απείλησαν πως θα τον σκότωναν αν μιλούσε, οι δύο ως άνω κατηγορούμενοι Χ13 και Χ2 και 2) στο δε παρόν Δικαστήριο ότι δεν είδε, δεν ξέρει, δεν θυμάται τίποτα, ότι, όταν έδινε τις δύο καταθέσεις του, τον είχανε κτυπήσει τα ΕΚΑΜ και ότι, όταν αυτός βγήκε από το κελί του το συμβάν είχε λήξει και το μόνο που είδε ήταν να σηκώνουν το Θ2, παρόλον ότι πρωτόδικα, έστω για τους δύο, 2° και 13° κατηγορουμένους, κατέθεσε ότι τους είδε να κτυπούν το Θ2. Πάντως, και ανεξάρτητα από τις αντιφάσεις, αοριστολογίες κ.λ.π. του εν λόγω μάρτυρα Μ4 παραδέχθηκε και αυτός, πρωτόδικα, ότι μόνος του και χωρίς να πιεστεί από κανέναν ζήτησε από τον Υπαρχιφύλακα Α1 και κατέθεσε δύο με τρεις ημέρες μετά το επεισόδιο (δηλαδή όταν έδωσε την προανακριτική κατάθεσή του), επιβεβαιώνοντας έτσι και αυτός την αναφερθείσα στην αρχή της παρούσας κατάθεση του Α1.

 

Περαιτέρω αποδείχθηκε ότι "θιασώτης" της άγριας δολοφονίας του Θ1, σύμφωνα και με το αριστοτεχνικά καταστρωθέν σχέδιο των ως άνω συμμετοχών της, ήταν ο πρώτος κατηγορούμενος Χ4, ο οποίος σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα βρισκόταν μαζί με τον Ζ1 στο καφενείο της Φυλακής και πίνανε τον καφέ τους. Η εκστόμιση από τον πρώτο κατηγορούμενο Χ4, όταν αυτός λίγο πριν από το φόνο εμφανίστηκε έξω από το πλατύσκαλο του τρίτου ορόφου, μετά τη συμπλοκή μεταξύ Θ2- Ζ1 της φράσης "παιδιά σταματήστε, ηρεμήστε να δείτε τι θα γίνει", οι από τον ίδιο προηγηθείσες του φόνου φράσεις προς τους Π1 και Π3"εγώ τη Δευτέρα φεύγω, θα φέρουν τον Κ1 κάποιοι άλλοι κύκλοι" και "όποιος μου΄ κάνε τη μετάθεση θα φύγει με τα τέσσερα από δω μέσα", φράσεις και που σαφώς στοχοποιούσαν το υποψήφιο θύμα του, που ήταν ο Θ1, αφού σε αυτόν χρέωνε τη μεταγωγή του και ήταν αυτός που ήταν αντίθετος και αντιδρούσε στο θέμα της διακίνησης των ναρκωτικών από εκείνον μέσα στη Φυλακή και που σύμφωνα με τις καταθέσεις όλων των εξετασθέντων μαρτύρων ήταν και οι αιτίες της δολοφονίας του Θ1, η οποία απλά πυροδοτήθηκε από το επεισόδιο της συμπλοκής Θ2 - Ζ1, οι φράσεις "δίκην διαθήκης" που πρόφθασε και λίγο πριν πεθάνει ο Θ1 είπε στον Π4 ότι "ο Χ4 τα΄ κάνε όλα", οι όμοιες φράσεις ότι "για όλα φταίει ο Χ4", που κραύγαζε ο Θ2, όταν τον μετέφεραν τραυματισμένο και αυτήκοος των οποίων ήταν, εκτός από τον Π4, και ο Α1 , και οι εκτοξευόμενες από τους Αλβανούς φράσεις ότι "όποιος πειράξει το γέρο θα έχει να κάνει μαζί μας", παρόλον ότι οι Αλβανοί δεν είχαν κανένα λόγο να δολοφονήσουν το Θ1, είναι στοιχεία που μαρτυρούν ότι, η παρακίνηση και καθοδήγησή τους στη δολοφονία του Θ1 έγινε από τον πρώτο κατηγορούμενο Χ4. Ο Α1 χαρακτήρισε τον Χ4 "σκηνοθέτη του έργου". Οι παρακάτω μάρτυρες κατέθεσαν: Ο Μ2, ότι το σχέδιο το΄ κάνε ο Χ4 ότι, αυτός κυρίως (με τον Ζ1) ήταν ο ηθικός αυτουργός και ότι, η εντολή δόθηκε από τον ίδιο τον Χ4. Ο Θ2 ότι, ο Χ4 οργάνωσε τη δολοφονία του Θ1. Ο .... (πολιτικώς ενάγων) ότι, ο Χ4 υποκίνησε τους δράστες. Ο .... ότι, έχει την πεποίθηση, αλλά και ότι αυτή ήταν και η κοινή γνώμη όλων των συναδέλφων του ότι, ο Χ4 ήταν ο υποκινητής της δολοφονίας, γιατί οι Αλβανοί δεν είχαν λόγο να σκοτώσουν τον Θ1, ούτε και μεταξύ τους είχε προηγηθεί κάτι. Ο Π2 ότι, από τις πληροφορίες που είχε από άλλους κρατουμένους, κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι για τον φόνο ενήργησε ο Χ4 (και ο Ζ1). Ο Π3 ότι, έχει την πεποίθηση ότι ο Χ4 είχε τη δύναμη να υποκινήσει τους Αλβανούς, αφού αυτοί δεν είχαν λόγο να δολοφονήσουν το Θ1 και οι Π1 και Μ1 βάσει των ιδίων πληροφοριών από κρατουμένους, ότι πιστεύουν ότι, ο Χ4 υπήρξε ο υποκινητής της δολοφονίας.

 

Οι ανωτέρω δράστες της δολοφονίας του Θ1 και του βαρύτατου τραυματισμού του Θ2, από κοινού είχαν δόλια προμελετήσει, προαποφασίσει και συνειδητά επιδιώξει τη θανάτωση του Θ1, όντες και κατά την εκτέλεση της πράξης τους σε κατάσταση ψυχικής ηρεμίας, το ίδιο δε, και τον βαρύτατο τραυματισμό του Θ2 γεγονός που καταδεικνύει ιδία το σχέδιο που προηγουμένως κατέστρωσαν και στη συνέχεια, πιστά και απαρέγκλιτα, εφήρμοσαν, η έγκαιρη προμήθεια από αυτούς ή κατασκευή ενός ολόκληρου οπλοστασίου με το οποίο σκόπευαν να πλήξουν τα θύματά τους και η από ημέρες ενωρίτερα ακόμη δε και λίγο πριν από το φόνο, εκτοξευθείσες προς πάσα κατεύθυνση απειλές τους ότι "όποιος πειράξει το γέρο θα έχει να κάνει μαζί μας". Ο ανθρωποκτόνος σκοπός τους και η ευθέως από αυτούς επιδιωχθείσα πρόκληση στο Θ2 βαριάς σκοπούμενης σε βάρος του σωματικής βλάβης καταδεικνύεται από τα μέσα που χρησιμοποίησαν αυτοί και από τις ειδικότερες συνθήκες υπό τις οποίες τέλεσαν τις πράξεις τους, ιδία δε από τον μεγάλο αριθμό και τη σφοδρότητα των πληγμάτων που κατάφεραν στα θύματά τους, από τα πληγέντα σημεία του σώματος τους, τα οποία ήταν καίρια και ζωτικά, από το γεγονός ότι εξ επαφής έπληξαν τα θύματα τους και ότι του φόνου προηγήθηκαν οι εκτοξευθείσες από τους Αλβανούς ως άνω απειλές.

 

Ο πρώτος κατηγορούμενος Χ4 αρνήθηκε την σε βάρος του κατηγορία, καθώς και ότι διακινούσε ναρκωτικά στη Φυλακή, αναφορικά δε, με το ποσό των 149.000 δραχμών και των 320 δολαρίων ΗΠΑ, που βρέθηκαν μέσα στο κελί του, αποτελούσε, κατά τις παραδοχές της αποφάσεως και τις εκτενείς περί τούτου αιτιολογίες προϊόν παράνομης συναλλαγής και δη διακίνησης ναρκωτικών, και όχι εισπράξεις καφενείου, όπως ο ίδιος ισχυρίσθηκε, ενώ απέρριψε όλους τους αρνητικούς της κατηγορίας ισχυρισμούς του (ότι η ενοχοποίησή του για τη δολοφονία του Θ1 οφείλεται στην κατ΄ αυτού εμπάθεια των σωφρονιστικών υπαλλήλων κλπ.).

 

Από τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία, ως προς τους λοιπούς κατηγορούμενους, αποδείχθηκαν ειδικότερα τα ακόλουθα: Α) Ο 2ος κατηγορούμενος Χ3, γιος ως είρηται του πρώτου κατηγορουμένου Χ4 πρόσφατα πριν το συμβάν, στις 6.4.1999, είχε εγκλειστεί στη Δ.Φ. Α. για να εκτίσει συγχωνευτική ποινή κάθειρξης 6 ετών για κλοπές και παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών, επρόκειτο δε να αποφυλακιστεί σε 15 ημέρες. Σε βάρος του ήδη κατέθεσαν για τη συμμετοχή του στην πράξη αυτή οι Π4, Μ4 και ο παθών Θ2, ενώ και ο ίδιος, απολογούμενος, ομολόγησε ότι έβγαλε μέσα από την κάλτσα του μία σιδερόβεργα και με αυτήν χτύπησε τον Θ2, αφού προηγουμένως, όπως ισχυρίσθηκε, συνεπλάκη μαζί του και ο παθών τον χτύπησε με ένα μαχαίρι που είχε μέσα στο μανίκι του, κάτι όμως που δεν αποδείχθηκε από κάποιο αποδεικτικό στοιχείο, αφού και ο συγκατηγορούμενός του ακόμη 14ος, Χ2 τον διέψευσε, αναφέροντας ότι, δεν είδε τον Θ2 να κρατά μαχαίρι, ενώ δεν αποδείχθηκε και η προηγούμενη, κατά τον εν λόγω κατηγορούμενο, συμπλοκή του με τον Θ2. Ο αυτοτελής ισχυρισμός της συνηγόρου υπεράσπισης του εν λόγω κατηγορουμένου, περί μεταβολής της σε βάρος του κατηγορίας από κατά συναυτουργία τέλεση βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης, σε εκείνην της επικίνδυνης σωματικής βλάβης σε βάρος του Θ2 είναι απορριπτέος, ως νόμω αβάσιμος, διότι, κατ΄ άρθρο 45 του ΠΚ, αρκεί για την πραγμάτωση της αντικειμενικής υπόστασης του αποδιδόμενου σε αυτόν εγκλήματος η και αποδειχθείσα από μέρους του σύμπραξή του με τους άλλους δράστες, με κοινή θέληση πραγμάτωσης του όλου εγκλήματος, και είναι αδιάφορο εάν αυτός ένα μέρος των στοιχείων της πραγμάτωσε, πλήττοντας το Θ2 μόνον με τη σιδερόβεργα που κρατούσε στα χέρια του.

 

Ακολούθως επισημαίνονται στο σκεπτικό της αποφάσεως με λεπτομέρεια και πληρότητα τα πραγματικά περιστατικά από τα οποία προέκυψε η ενοχή των κατηγορούμενων Χ5 και Χ13 για την αποδιδόμενη σε βάρος τους πράξη της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης από κοινού σε βάρος του.

 

Περαιτέρω, εκτίθενται τα πραγματικά περιστατικά από τα οποία το Δικαστήριο δεν πείστηκε για την συμμετοχή ειδικώς των ιδίων αμέσως ως πάνω κατηγορουμένων Χ3, Χ5, Χ13, Χ8 στην πράξη της ανθρωποκτονίας από πρόθεση σε βάρος του Θ1, (πλην του πρώτου οι λοιποί δεν αποδείχθηκε ότι ήταν μέλη της ομάδας του Χ4). Περαιτέρω, εκτίθενται τα πραγματικά περιστατικά από τα οποία το Δικαστήριο δεν πείστηκε και για την συμμετοχή ειδικώς των κατηγορουμένων και για τις δύο αποδοθείσες σε αυτούς πράξεις, Χ6, Χ7. Χ9, Χ11 και Χ12 (από το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο αποδόθηκε στον τελευταίο η άμεση συνεργεία στην τέλεση και των δύο ως άνω πράξεων)"