Για το σχολείο των φυλακών

Ήμουν ένας κακός πρεζάκιας, είχα φτάσει σε σημείο που για να πάρω τη δόση μου θα μπορούσα να σκοτώσω άνθρωπο. Ώσπου μια μέρα είπα «γιατί κατάντησα έτσι να ντρέπομαι για τον εαυτό μου;» και αποφάσισα να πάω στο σχολείο. Θα μου πείτε, τι σχολείο, ρε χαμένε, αφού βρίσκεσαι στη φυλακή; Ναι, εγώ στη φυλακή είμαι αλλά έχουμε ένα σχολείο εδώ μέσα! Και όχι ένα απλό σχολείο αλλά από τα καλύτερα στην Ελλάδα. Όχι επειδή ο χώρος είναι καλός, αλλά επειδή οι δάσκαλοι είναι διαφορετικοί. Είναι καταπληκτικοί μαζί μας. Δε μας φέρονται σα σκουπίδια αλλά σαν σε αληθινούς μαθητές και μας βοηθάνε για να φύγουμε απ’ αυτό το δρόμο. Όπως κάνανε και μαζί μου. Με κάνανε να νιώσω ευτυχισμένος και να βρω τη ζωή μου που την είχα χάσει πολλά χρόνια.
                                    


Η απέλαση

Είμαι κρατούμενος στη Φυλακή Ανηλίκων εδώ και αρκετό καιρό, σε λίγο αποφυλακίζομαι και περιμένω να δω αν θα πάρω απέλαση. Τη δικιά μου τη ζωή την κατέστρεψαν με την απέλαση. Όταν εγώ ήρθα στην Ελλάδα σαν ξένος ήμουν 7χρονών και τώρα είμαι 20, με λίγα λόγια μεγάλωσα στην Ελλάδα, μιλάω Ελληνικά, πηγαίνω στο ελληνικό σχολείο και όλοι μου οι φίλοι είναι Έλληνες και είμαι περήφανος που έμαθα να μιλάω και μια δεύτερη γλώσσα και που έχω φίλους από μια άλλη χώρα και αυτοί με θεωρούν σαν δικό τους άνθρωπο, σαν Έλληνα.
Έτσι λοιπόν, χρόνο με το χρόνο, εγώ και οι φίλοι μου μεγαλώσαμε μαζί από παιδιά και μια μέρα μας  πέρασε μια ιδέα να κλέψουμε ένα μηχανάκι, όπως και έγινε. Κλέψαμε το μηχανάκι και την ώρα που κάναμε τη βόλτα μας έπιασε η αστυνομία. Στη συνέχεια μας πήραν κατάθεση για να μας πάνε αυτόφωρο και εκείνη τη στιγμή δε μετάνιωνα μόνο γιατί ήταν λάθος αυτό που έκανα, αλλά άρχισα να νιώθω και φόβο. Κατά την ανάκριση το μόνο που με στεναχώρησε ήταν αυτό που μου έλεγαν οι αστυνομικοί: «κακοποιός-Αλβανός εγκληματίας». Την άλλη μέρα μας πήγαν στον εισαγγελέα για να μας δικάσουν και μας ρώταγε για τα πάντα και στο τέλος αποφάσισαν να μας αφήσουν ελεύθερους, αλλά όχι εμένα, τους φίλους μου μόνο γιατί για μένα αποφάσισαν να με διώξουν με απέλαση. Όταν άκουσα τη λέξη απέλαση άρχισαν τα μάτια μου να δακρύζουν, στο λαιμό αισθανόμουν σφιγμένος και δεν μπορούσαν εκείνη τη στιγμή να μιλήσω και να σκεφτώ κάτι, τα είχα τελείως χαμένα. Έπειτα με πήραν και με πήγαν στο τμήμα, τότε άρχισα να σκέφτομαι τι θα συναντήσω μπροστά μου και αυτό που θα συναντούσα ήταν ότι θα πήγαινα στην Αλβανία, όπου λεφτά δεν είχα, σπίτι δεν είχα, ούτε δουλειά. Όπως ξέρετε όλοι, στην Αλβανία είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά και ιδιαίτερα όταν η οικογένεια ενός παιδιού είναι στην Ελλάδα. Σκεφτόμουν και πώς θα ζήσω και φοβόμουν πως θα αναγκαστώ να κλέψω ξανά για να ζήσω και δυστυχώς αυτά που λέω έγιναν όλα και το αποτέλεσμα ήταν να με ξαναπιάσει η αστυνομία πολύ γρήγορα και να με ξαναβάλουν στη φυλακή για πολύ καιρό αυτή τη φορά. Έχω λοιπόν μια απορία με το ελληνικό κράτος και η απορία μου είναι αυτή: Όλα αυτά έγιναν για μια απέλαση, όταν θα μπορούσε ο εισαγγελέας να με αφήσει στην Ελλάδα και δε θα έκλεβα ποτέ ξανά.