Έχετε πιει καφέ στο «θεατράκι» στο λιμάνι της Πάτρας;
Η θέα είναι πραγματικά υπέροχη. Το βλέμμα χάνεται στον Πατραϊκό·  μπροστά μας περνούν μεγάλα φωτισμένα καράβια που πλέουν προς την Ευρώπη και απέναντί μας στέκουν επιβλητικά τα «δίδυμα» βουνά της Αιτωλίας, η Κλόκοβα και η Βαράσοβα· όλα αυτά υπό τους χαλαρωτικούς ήχους του παφλασμού του κύματος μπροστά στα πόδια μας. Η ρομαντική ατμόσφαιρα χάνεται όταν δίπλα μας βλέπουμε αρκετούς ασιάτες και αφρικανούς να τρέχουν –μέσα σε φωνές και κλάματα- για να κρυφτούν.

Είναι οι μετανάστες που έχουν βρει προσωρινό καταφύγιο στο λιμάνι της Πάτρας. Προσπαθούν να τρυπώσουν στους αποθηκευτικούς χώρους κάποιας νταλίκας που ταξιδεύει προς την Ιταλία. Σκαρφαλώνουν στα κάγκελα για να μπουν στο λιμάνι και έπειτα τρέχουν πίσω από τις καρότσες των φορτηγών· μέχρι, βέβαια, να γίνουν αντιληπτοί από τις «επιχειρήσεις-σκούπα» της Αστυνομίας, το λιμενικό σώμα ή τους οδηγούς των φορτηγών και να αρχίσουν να τρέχουν τούτη τη φορά για να γλυτώσουν. Αν πιαστούν από το λιμενικό θα έρθουν αντιμέτωποι με τον νόμο· αν πιαστούν από οδηγούς φορτηγών θα έρθουν αντιμέτωποι με τη βιαιότητα αυτών και μετά με τον νόμο. Και δεν μπορούμε δυστυχώς να στηλιτεύσουμε την συμπεριφορά αυτή των οδηγών φορτηγών γιατί, αν κρυφτεί στο όχημά τους μετανάστης, θα κατηγορηθούν και οι ίδιοι και θα δημευθεί το όχημά τους.

Βόλτα μέρα μεσημέρι και κάτω από καυτό ήλιο κατά μήκος της οδού Αμαλίας στο λιμάνι της Πάτρας· στο πεζοδρόμιο στοιβάζονται πάνω από 800 πρόσφυγες – 300 εξ αυτών ανήλικοι και ασυνόδευτοι – κηνυγώντας το “ευρωπαϊκό όνειρο” και κυνηγημένοι από την ίδια τους τη μοίρα. Ιρακινοί, Πακιστανοί, Αφγανοί, άνθρωποι· μόνοι μα και ολόκληρες οικογένειες ζουν στο δρόμο και υπό διωγμόν, σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης: χωρίς φαγητό, τρεχούμενο νερό, ιατρική μέριμνα, κατάλυμα.

Δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι. Το Εργαστήριο Ποινικών και Εγκληματολογικών Ερευνών συγχαίρει τις ΜΚΟ (εκ των οποίων οι “Γιατροί Χωρίς Σύνορα” και η “Pro Asyl”) που αναλαμβάνουν δράσεις προς επίλυση του ζητήματος και στηρίζει την Κίνηση Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών/στριών Πάτρας, όπως και αρκετοί άλλοι φορείς. Συγκεκριμένα, το Ε.Π. & Ε.Ε. με δήλωσή του προς την ως άνω Κίνηση συνυπέγραψε την «Δήλωση της Πρυτανικής Αρχής του Πανεπιστημίου Πατρών για το ζήτημα των μεταναστών» η οποία έχει ως εξής:

«Το σοβαρότατο πρόβλημα της συσσώρευσης μεταναστών στην πόλη, χωρίς τη φροντίδα δημιουργίας υποδομών υποδοχής, χωρίς οργανωμένη παροχή βοήθειας, χωρίς συστηματική ιατρική και υγειονομική περίθαλψη, έφτασε στα όριά του.

Η πολυετής άρνηση της Πολιτείας να αναλάβει τις ευθύνες της, δίνοντας ένα ζεστό χέρι βοήθειας σε ανθρώπους ξεριζωμένους και κυνηγημένους, όχι μόνο αναδεικνύει την απεχθή όψη της εξουσίας, αλλά επίσης διαλύει τον κοινωνικό ιστό της πόλης, στρέφει τους ανθρώπους αυτούς στα κυκλώματα εκμετάλλευσης και την παραβατικότητα και  οδηγεί τους πολίτες της Πάτρας στη βίαιη ανατροπή της καθημερινότητάς τους και στο φόβο, μαζί με όλες τις ανορθολογικές αντιδράσεις που τον συνοδεύουν.

Οι προσπάθειες βίαιης και μαζικής απόσβεσης του προβλήματος όχι μόνο δεν συνάδουν με τον στοιχειώδη ανθρωπισμό, τα ήθη και τον πολιτισμό μας, αλλά ούτε κάν το επιλύουν, καθώς απλώς επιχειρούν, εθελοτυφλώντας, να μεταθέσουν σε άλλο τόπο και χρόνο, ένα υπαρκτό κοινωνικό ζήτημα.

Η Πρυτανική Αρχή του Πανεπιστημίου Πατρών ζητά από όλους τους αρμόδιους θεσμικούς φορείς να αναλάβουν, έστω και τώρα, ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες και δράση και υπόσχεται κάθε υλική και ηθική στήριξη σε όλες τις δραστηριότητες οι οποίες αποσκοπούν στην ορθολογική, πολιτισμένη και ήρεμη υποβοήθηση και αντιμετώπιση των μεταναστών, στην ανακούφιση των κατοίκων της πόλης και στη διεκδίκηση μιας διαχείρισης του προβλήματος σε εθνικό επίπεδο συμβατής τόσο με τις αδιαπραγμάτευτες αρχές του ανθρωπισμού όσο και με το εθνικό και διεθνές δίκαιο για τους μετανάστες και τους πολιτικούς πρόσφυγες.

Το Πανεπιστήμιο Πατρών με αποφάσεις των θεσμικών του οργάνων πρόκειται να ενεργοποιηθεί προς την κατεύθυνση αυτή.
 
Ο Πρύτανης                                          Οι Αντιπρυτάνεις
Καθ. Σ. Κουμπιάς                            Καθ. Β. Αναστασόπουλος
                                                        Καθ. Δ. Δουγένης
                                                        Καθ. Κ. Ραβάνης
                                                                                                                  »
 

Όταν, πίνοντας τον καφέ μας στο «θεατράκι», βλέπουμε το φωτιμένο καράβι να πλέει προς Ιταλία, ας σκεφτούμε ότι εκείνη τη στιγμή κάποιος μετανάστης μπορεί να είναι μέσα σ’αυτό - στριμωγμένος σε μια καρότσα φορτηγού. Τα κατάφερε! Κι εκεί που θα πάει τον περιμένει ένα νεό κυνηγητό. Ο ανθρώπινος πόνος δεν γνωρίζει σύνορα· υπό και αυτήν την έννοια “είμαστε όλοι μετανάστες” (σύνθημα του αναρχικού χώρου). Τί άλλο χρειάζεται ως επιχείρημα για να προσφέρουμε –ως Πολιτεία μα και μεμονωμένα- παντί τρόπω την αλληλεγγύη και τη βοήθειά μας;

εκ μέρους της συντακτικής ομάδας,
Φώτης Σπυρόπουλος
Αρχισυντάκτης “the art of crime”