Η εικοσάχρονη Michelle Carter από το Taunton της Μασσαχουσέτης καταδικάστηκε φέτος για ανθρωποκτονία εξ αμελείας σε μια υπόθεση που παραπέμπει όμως και στο έγκλημα της συμμετοχής σε αυτοκτονία. Η Carter κρίθηκε ένοχη –σημειωτέον: όχι από σώμα ενόρκων, αλλά από τον δικαστή που εκδίκασε την υπόθεση–, καθώς προ τριετίας ο δεκαοκτάχρονος φίλος της, Conrad Roy, βρέθηκε νεκρός στο φορτηγό του από εισπνοή μονοξειδίου του άνθρακα, κατόπιν ανταλλαγής sms και μιας τελευταίας –και καθοριστικής, όπως αποδείχθηκε– τηλεφωνικής συνομιλίας που είχε με την κατηγορουμένη (καταδικασθείσα πλέον για ανθρωποκτονία εξ αμελείας σε φυλάκιση δύο ετών και έξι μηνών, που μειώθηκε στους δεκαπέντε μήνες, με πενταετή αναστολή, ωστόσο οι δικηγόροι της έχουν ήδη εφεσιβάλει την απόφαση). Έχοντας υποστεί συστηματική σωματική και λεκτική κακοποίηση από μέλη της οικογένειάς του, ο Roy είχε διαγνωσθεί με κατάθλιψη και φέρεται να έπασχε από αυτοκτονικό ιδεασμό – όταν γνωρίστηκε με την Carter είχε ήδη διαπράξει μια απόπειρα. Η Carter απ’ την πλευρά της είχε ιστορικό διατροφικής διαταραχής και αυτοτραυματισμού, βρισκόταν υπό ψυχιατρική παρακολούθηση με φαρμακευτική αγωγή από πολύ νεαρή ηλικία και, όπως προέκυψε από στοιχεία που προσκόμισε η κατηγορούσα αρχή, φαίνεται πως υποκίνησε την αυτοκτονία επειδή προσέβλεπε στο ενδιαφέρον και στην προσοχή που θα απολάμβανε από το κοινωνικό της περιβάλλον ως τεθλιμμένη πρώην σύντροφος του αυτόχειρα. Η υπερασπιστική γραμμή επικεντρώθηκε στο ότι η Μασσαχουσέτη, σε αντίθεση με άλλες πολιτείες, δεν διαθέτει νόμο κατά της προτροπής σε αυτοκτονία και στο ότι η κατηγορούσα αρχή υιοθετεί μια μάλλον διασταλτική ερμηνεία της ανθρωποκτονία εξ αμελείας· ταυτόχρονα έδωσε έμφαση στο ψυχιατρικό ιστορικό του Roy και στο ότι η Carter ενεπλάκη στο περιστατικό –και γενικότερα στη σχέση, εκείνη την περίοδο– ευρισκόμενη υπό την επήρεια φαρμακευτικής αγωγής που της είχε χορηγηθεί για να αντιμετωπίσει αντίστοιχα δικά της προβλήματα.
Η συγκεκριμένη κατηγορία κατά της Carter δεν είναι μεν άνευ προηγουμένου, ωστόσο παρόμοιες υποθέσεις παραμένουν σχετικά σπάνιες· εγείρουν δε ερωτήματα και παρουσιάζουν ασυνήθιστες προκλήσεις για τις εισαγγελικές αρχές: Σε ποιο βαθμό μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρηθεί υπεύθυνος για την αυτοκτονία ενός άλλου ανθρώπου και πότε αυτή η ευθύνη αποκτά διαστάσεις αξιόποινου χαρακτήρα;
Στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται το νομικό ζήτημα σε ποιον πρέπει να καταλογισθεί η πρόκληση του επελθόντος θανάτου. Θεωρείται γενικά πως οι αυτόχειρες έχουν συνήθως ενεργήσει αυτοβούλως, με τη δική τους ελεύθερη θέληση. Συνέβη άραγε κάτι τέτοιο και σε αυτήν την περίπτωση ή μήπως η προτροπή της Carter στον Roy να επιστρέψει στο αυτοκίνητο –όταν εκείνος έδειξε να δειλιάζει– για να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε («δεν έχεις παρά να καθίσεις στο αυτοκίνητο και να περιμένεις, σε είκοσι λεπτά όλα θα έχουν τελειώσει, δεν είναι τίποτα») ήταν αυτή που προκάλεσε το αποτέλεσμα και άρα καθιστά την Carter υπαίτια για το θάνατό του Roy; Για να στοιχειοθετηθεί η ανθρωποκτονία εξ αμελείας, η κατηγορούσα αρχή επικαλέστηκε δύο υποθέσεις από τη δεκαετία του 1960, όπου οι εμπλεκόμενοι κρίθηκαν ένοχοι ως υποκινητές και συμμέτοχοι – η μια υπόθεση αφορούσε το παιχνίδι της ρώσικης ρουλέτας, ενώ η άλλη έναν άνδρα που βοήθησε τη γυναίκα του να γεμίσει ένα όπλο και κατόπιν της υπέδειξε πώς να το χρησιμοποιήσει. Το 2010, ο William Melchert-Dinkel, ένας νοσοκόμος στη Μινεσότα, κατηγορήθηκε ότι, υιοθετώντας την ταυτότητα μιας γυναίκας με τάσεις αυτοκτονίας σε έναν διαδικτυακό χώρο επικοινωνίας, προέτρεπε τους ανθρώπους με τους οποίους συνομιλούσε να αφαιρέσουν τη ζωή τους. Καταδικάστηκε για συμμετοχή σε αυτοκτονία, όμως η έφεσή του οδήγησε το ανώτατο δικαστήριο της πολιτείας σε μερική αναθεώρηση του σχετικού νόμου, επικαλούμενο την προστασία του ελεύθερου λόγου. Σύμφωνα με την τελική ετυμηγορία ο Melchert-Dinkel τιμωρήθηκε για συμμετοχή σε αυτοκτονία και για απόπειρα συμμετοχής αυτοκτονίας με φυλάκιση μικρότερη από έξι μήνες. Σε άλλες περιπτώσεις, οι εισαγγελικές αρχές απηύθυναν κατηγορίες, συνδέοντας συμπεριφορές παρενόχλησης ή εκφοβισμού με την αυτοκτονία, στην οποία κατέληξαν ως διέξοδο τα άτομα που είχαν θυματοποιηθεί από αυτές τις συμπεριφορές.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση ωστόσο το ζήτημα περιπλέκεται από το γεγονός ότι μετά την αρχική τους γνωριμία και παρόλο που δεν διέμεναν μακριά ο ένας από τον άλλον, οι Carter και Roy δε συναντήθηκαν ξανά διά ζώσης παρά μόνο μία ή δύο φορές σε διάρκεια τριών ετών – η σχέση τους εξελίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά μέσω τηλεφώνου, ανταλλαγής sms και ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Ως εκ τούτου η υπόθεση θα μπορούσε να αποδειχθεί ιδιαίτερα σημαντική για τον προσδιορισμό –ή επαναπροσδιορισμό– της ισχύος των λέξεων, σε προφορικό ή γραπτό λόγο, σε παρόμοιες περιπτώσεις (όπου μπορεί ακόμα και να ελλείπει η φυσική παρουσία). Ήταν η πρώτη υπόθεση, κατά την οποία θεμελιώθηκε η κατηγορία ανθρωποκτονίας εξ αμελείας «με έρεισμα τις λέξεις και μόνο», καθώς η τελευταία συνομιλία της Carter με τον Roy, όπως σημείωσε στην απόφαση ο δικαστής Cordy, «είχε μεγαλύτερο ειδικό βάρος από μια απλή λεκτική επικοινωνία, κάμπτοντας και υπερνικώντας οποιαδήποτε ανεξάρτητη βούληση για ζωή που εκείνος ενδεχομένως διέθετε».
Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση αναμένεται από πολλούς να δημιουργήσει δικαστικό προηγούμενο, κωδικοποιώντας μια αλληλουχία συμπεριφορών και ενεργειών που στην έκδοση της απόφασης αξιολογήθηκαν ως εγκληματικές. Είναι δε πολύ πιθανό να έχει και κοινωνικό αντίκτυπο, ενεργοποιώντας νομικά αντανακλαστικά απέναντι σε νέες μεθόδους διάπραξης εγκλημάτων και επαναπροσδιορίζοντας το φάσμα εντός του οποίου συγκεκριμένες συμπεριφορές, κρινόμενες μέχρι πρότινος ως αμφιλεγόμενες ίσως, αλλά όχι εγκληματικές (αν και συχνά με τραγικά αποτελέσματα), μπορούν να χαρακτηρισθούν ως αξιόποινες.
Γ. Γιαννούλης
Πηγές: The New York Times, JESS BIDGOOD, JUNE 6, 2017, She’s Accused of Texting Him to Suicide. Is That Enough to Convict?
https://www.nytimes.com/2017/06/06/us/suicide-texting-manslaughter-trial.html?_r=0
Joyce Chen, September 1, 2017, Michelle Carter Will Appeal Suicide Texting Case Conviction
http://www.rollingstone.com/culture/news/michelle-carter-will-appeal-suicide-texting-case-conviction-w500764