Ποιος πραγματικά απειλεί ποιoν, θα μπορούσε να είναι το ερώτημα που αυθόρμητα γεννιέται μπροστά στον πίνακα του Magritte «ο απειλούμενος δολοφόνος».

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σκηνή θεάτρου ή μάλλον μαριονετών, έξοχα συντεθειμένη, ώστε να καθιστά τον θεατή αυτόπτη μάρτυρα των πάντων. Η σύνθεση και η προοπτική, το σημείο φυγής της οποίας χάνεται στο βάθος του παραθύρου, επιτυγχάνουν το πράγματι ανησυχητικό συναίσθημα  που εκπέμπεται από την εικόνα.

Ο θεατής βλέπει, βλέπει τα πάντα χωρίς να το γνωρίζει κανείς. Η εικόνα υπαγορεύει να δεχθούμε ότι η πραγματική απειλή για τον αμέριμνο δολοφόνο είμαστε εμείς, οι θεατές, στους οποίους όλα είναι γνωστά.

Γ. Ρ.